De Oneindige Knoop: Een verhaal van een onverwachte Val en Reiki

De zon scheen zachtjes door het bladerdak van de bomen terwijl ik samen met onze 2 honden, mij een weg baande door het bos.
Ons kleinste hondje had een gat in het hek gevonden, wat haar bracht bij het aangrenzende land van de theosofen. Parmantig liep zij paralel aan het bospad, weliswaar onschuldig, doch toch om de spanning te verhogen, over verboden grond.

Na een tijdje verdween zij, zoals wel vaker gebeurd, geheel op haar eigenwijze uit zicht.
Ik had de hoop dat zij snel zich weer bij mij zou voegen, maar dat bleek helemaal niet het geval.
De schemer zou niet lang op zich wachten en mijn onrust nam toe.
In de verte hoorde ik haar ineens opgewonden blaffen, Belaa trok plots hard aan de lijn met de wens om zich naar haar toe te snellen. Zij vond het ook maar niks die kleine, zo alleen op stap.
Mijn gedachten waren daar bij de plek waar het gekef vandaan kwam. Ik was zelf verstrikt geraakt in een oneindige knoop van angst en zorgen, zonder echt nog bewust te zijn van mijn omgeving.

Plotseling, voelde ik mijn rechtervoet struikelen over een wortel die blijkbaar uit de grond stak. De wereld stond stil terwijl ik mijn balans verloor. Ik had mijn handen voor mij en kon mijzelf gelukkig enigszins heel onhandig opvangen. Toch kon ik niet voorkomen dat ik met een harde klap op de grond belandde. Een scherpe pijn schoot door mijn pols en ik wist meteen dat ik mezelf behoorlijk bezeerd had.
Automatisch vond mijn hand de pijnlijke plek.

Soms zijn het die momenten waarop we het minst opletten, dat het leven ons een krachtige herinnering stuurt om in het nu te blijven, om bewust te zijn van elke stap die we zetten.

Met een gekneusde pols en een hernieuwd besef van het belang van aandacht, voelde ik een hondensnuit en stond ons kleinste hondje Fasolka vrolijk hijgend naast me.
Ze had alles van een afstandje in ‘slow motion’ goed kunnen aanschouwen.
Belaa begroette haar vervolgens enthousiast en begon haar liefdevol door elkaar te schudden. Ook zij was opgelucht dat onze kleine roedel weer compleet was. Het was wel een grappig tafereel daar zo op dat zanderige bospad.
Die twee vrolijk stoeiende honden en een enigszins ‘verfromfraaide’ vrouw van middelbare leeftijd languit op de grond.

Langzaam krabbelde ik overeind en vond mijn weg weer terug naar huis. Thuis aangekomen
gaf ik mijn gekneusde pols Reiki en met toegewijde aandacht hoopte ik dat het snel weer zou helen.

Ik voelde weer rust en een hernieuwde verbinding met mezelf en mijn omgeving. Het was alsof de val in het bos me had geleid naar een plek van innerlijke genezing en bewustwording.

Soms moeten we vallen om weer op te staan, en soms ervaren we pijn om te kunnen helen. Het leven geeft ons iedere dag kansen voor groei en transformatie. En met elke stap die we zetten is er de helende kracht van liefdevolle aandacht. Voor nu blijf ik maar even thuis en let ik heel goed op waar ik mijn voeten zet!

Eigenlijk zou deze blog Honden en Reiki moeten heten en gaan over de oneindige knoop ’the Circle of Life’ maar dit verhaal nam een geheel eigen wending.

#Just4Today #10jaarmaster #UsuiShikiRyoho #HondenenReiki